Toekomst!

In de toekomst kijken is iets wat ik niet meer doe. Ik krijg nog weleens de vraag “nu ziet Finn toch nog? Hoe snel gaat zijn zicht achteruit? 

Een vraag waar ik geen antwoord op heb. Ik heb geen idee! Dit verschilt per persoon, maar dat type 1 op jonge leeftijd begint, dat staat vast, maar hoe snel/ langzaam het zal gaan. Ik heb geen idee!

En heel eerlijk, ik wil er ook niet over nadenken. Vragen over Finn zijn ogen blijf ik moeilijk vinden en praat ik niet graag over. Ik vind dat te moeilijk.

Toen Veerle werd geboren zei ik vaak; “ Als ze later groot is, zou ik dit of dat nog wel met haar willen doen. Bij Finn heb ik geleerd dat niet meer te doen. In het hier en nu leven, dat is wat wij doen/proberen.

Maar met 1 ding hebben wij  wel naar de toekomst gekeken en dat is hoe wij Finn zo goed mogelijk kunnen begeleiden en op eigen benen kunnen laten gaan staan. Dus kijken wij naar kansen en mogelijkheden.

In zeeland zijn er niet heel veel voorzieningen, vaak voor activiteiten of degelijke rijden wij al gauw richting andere provincies. Gelukkig vinden wij beiden het niet erg om te rijden.

Maar toch wil ik ook in de toekomst kijken, wat kunnen wij doen voor Finn.

We wilden allebei dat Finn straks ook een keuze heeft om langer thuis te kunnen blijven wonen maar wel zijn eigen plek heeft. Geen idee of hij daar behoefte aan heeft, maar we wilde graag iets doen.

De hersenspinsels hebben we gedeeld met vrienden en familie. Het idee was om uit te gaan bouwen. De garage vergroten en een bovenverdieping erop. Dan hadden ze nu beide een grotere slaapkamer en kunnen we deze later ombouwen.

Tekeningen maken en indienen bij de gemeente. Je voelt hem vast aankomen, afgekeurd!

De punten waarop het werd afgekeurd, het had geen zin om aanpassingen te doen. Het zou dan zo klein worden dat het geen meerwaarde heeft.

Toen kwam mijn zwager met een geniaal idee. “Waarom bouwen jullie niet een huisje in de achtertuin. Je kan het nu eerst verhuren en later heeft Finn en misschien wel samen met Veerle een mogelijkheid om een eigen plek te hebben.”

Fantastisch, dat was het! Altijd fijn als je zwager met zulke ideeën komt. In januari hebben we contact gezocht met de architect, want dit plan moest het worden. De tekeningen werden gemaakt en ingediend bij het vooroverleg. Afgekeurd! Gelukkig waren het nu punten die niet heel spannend waren. Na een kleine aanpassing kregen we akkoord voor het vooroverleg. Dat was stap 1! Dat we iets mochten bouwen was zeker maar nu de volgende tekeningen en uitwerking inleveren.

Na lang wachten hebben we in onze vakantie akkoord gekregen en gingen de 6 weken wachten in. De buurt mocht nog bezwaar maken. Dit is niet gebeurd en vorige week waren de 6 weken voorbij. WE MOGEN GAAN BOUWEN! Zo tof! Een glimlach verscheen op ons gezicht.

We zullen jullie meenemen op Instagram tijdens de verbouwing. We gaan alles zelf doen met vrienden en familie, dus wanneer het af is, dat houden jullie nog tegoed.

In de toekomst kijken doen wij op een andere manier, we bekijken de kansen en mogelijkheden.

Na de grote emotionele klap dat de achteruitgang van zijn ogen was begonnen wilde ik heel graag iets. En dat iets werd een heel mooi plan. En hoe het allemaal gaat lopen geen idee daar hebben wij geen invloed op die keuze laten wij aan Veerle en Finn.

Nog een lastig puntje, we moeten nog een leuke naam bedenken. Hebben jullie een idee?