“Finn kan nu toch goed horen.”
Dit is vaak wat er aan ons gevraagd word. Ons antwoord is dan vaak; “klopt, hij hoort een hoop, maar niet alles”
Donderdag 21 april ’22 gingen Bennie en ik ’s avonds naar de avond ‘ervaar gehoorverlies’ die Auris had georganiseerd.
Samen met 18 andere ouders hebben wij deze avond bijgewoond.
De avond begon met een voorstel rondje, waarna wij vervolgens een dictee kregen.
Niet zomaar een dictee, maar dit keer met oordoppen in en oorkappen op. Door dit in te doen en op te zetten verminderd ons gehoor met ongeveer 35 decibel. Dit is om toch een idee te geven wat je dan allemaal kan missen als je minder hoort.
Hoeveel kan Finn nu in een stille omgeving mogelijk horen? Finn gaf de laatste keer tijdens de controles in het ziekenhuis een reactie bij een geluid van 15 decibel. Dat is dus super zacht. Kijk maar in de geluidsmeter hieronder. Het is nu niet gezegd dat hij het altijd kan horen of verstaan wat er gezegd wordt, want dit hangt af van heel veel factoren. Is er achtergrond geluid, hoeveel mensen staan er in de buurt, kijkt hij degene die praat aan of niet ect.
De avond werd gegeven door 2 vrouwen en 1 man. 1 vrouw begon het dictee, ik kon haar redelijk goed verstaan. Wel moest ik goed naar haar mondbeeld en mimiek kijken. De eerste 3 woorden waren: baard, paard en maart. Proberen jullie ze maar eens uit te spreken naar elkaar maar dan zonder geluid. Bijna onmogelijk, er zit haast geen verschil in ons mondbeeld waardoor je het verschil niet kan zien en dus eigenlijk alleen het verschil kan horen.
Baard en paard kon ik niets van maken, maar maart had ik wel goed.
Daarna volgde er hele zinnen, omdat het een hele zin was konden wij er meer van maken. Dit komt omdat je meer informatie krijgt en hoor je dan enkele woorden uit de zin dan kan je er vaak zelf wat van maken, maar daar zit natuurlijk ook het gevaar.
De laatste 2 zinnen werden uitgesproken door een man. Ik ging naar voren buigen en nog beter naar zijn mond en mimiek kijken, maar hij had zo’n lage stem dat ik hem helemaal niet kon horen.
Ik dacht dat ik hem hoorde zeggen een steekgame en alle andere woorden van de zin hoorde ik niet.
Wat bleek, het was ‘snakegame’. De laatste zin was frans en daar kon ik helemaal niets van maken.
Ik kan geen Engels en al helemaal geen Frans dus dan wordt het gokken wat er gezegd wordt al helemaal niets.
Ik schreef gewoon bij de laatste zin het woord Frans op en moest er even om lachen, maar eigenlijk is het natuurlijk super moeilijk als je dus al slechthorend/doof bent om dan te moeten schakelen van verschillende talen.
Dit gaf voor ons nogmaals de bevestiging dat Finn lang niet alles mee krijgt van wat wij vertellen.
Soms loop ik al pratend door de kamer of soms kijk ik hem niet aan. De ene keer krijg ik netjes antwoord, maar soms ook niet.
Als ik dan geen antwoord krijg loop ik wel naar hem toe en vraag of zeg ik het nogmaals en vaak ondersteun ik het dan met gebaren. Het was dus weer een goede les voor ons om hier wel meer bij stil te staan.
Dit maakt dan mondbeeld, mimiek, contact en natuurlijk de gebaren zo belangrijk zijn.
Het tweede deel vond ik het heftigst. Wij werden in groepjes van drie gezet en moesten een gesprek voeren over de coronatijd. Één iemand had de oordoppen in en oorkappen op en de andere twee voerde het gesprek.
Wat ik daar het heftigst aan vond, waren de volgende punten, die naar voren kwamen.
Iemand die slechthorend/doof is krijgt soms zo weinig mee in een omgeving vol met ruis. Dit hebben wij nu zelf ervaren. Een aantal reacties na deze opdracht waren:
Als ik dat zo hoor en zelf ervaren heb, werd ik wel stil en ging ik nadenken.
Doen we het goed, maken we de juiste beslissingen.
En dit niet alleen in de zorg voor Finn maar ook voor Veerle.
Geven we een ieder voldoende aandacht.
Ook de laatste tijd hebben we ook zorgen om Veerle. Daarover een andere keer meer, daar kan ik nu moeilijk over schrijven/praten.
De belangrijkste dingen (voor een slechthorend/doof kind) die naar voren kwamen nog even op een rijtje: (dit zijn de belangrijkste want het waren er nog veel meer)
(mondbeeld, mimiek en contact)
Ik zal ze niet allemaal toelichten want ik denk dat veel vanzelfsprekend is waarom dat dit is.
We merken voor Finn dat contact maken nu op jonge leeftijd heel belangrijk is
Zo kunnen wij ook controleren of hij ons verstaat en of hij onze gebaren goed kan zien.
Mimiek, zodat hij weet of wij blij of boos zijn. Waar ik me vaak van bewust ben is omgevingsgeluid.
Als we bijvoorbeeld naar de slager gaan en ze vragen; “wil je een stukje worst?” kijkt Finn wel omhoog maar geeft hij niet altijd antwoord. Is het dan dat hij niet hoort of dat hij verlegen is. Op deze jonge leeftijd is dat natuurlijk lastig. Vaak geeft hij geen antwoord als het drukker is in de slager. Er is dan veel meer omgevingsgeluid, waardoor hij het niet hoort of niet goed begrijpt.
Ik maak dan vaak het gebaar ‘die mevrouw vraag of jij een stukje worst lust?’.
Als ik dan voor tolk speel, merk ik dat mensen dan schrikken en zich gaan verontschuldigen wat echt niet nodig is natuurlijk, want op dat moment wil ik het voor hem makkelijk maken, zodat hij antwoord kan geven.
Wij willen Finn helpen om dingen beter te kunnen begrijpen, zodat hij zelf straks misschien kan aangeven wat zegt u of ik begrijp of hoor u niet goed.
Wat mij dan soms weer wel verbaast is dat Finn juist in sommige situaties weer onwijs goed reageert. Finn wilt graag helpen met stofzuigen en als hij dan aan het stofzuigen is en hij vraagt wat en ik geef antwoord dan hoort hij het wel. Zulke dingen blijven voor ons een raadsel.
Ik heb deze avond weer een hoop geleerd, weer echt even stil gestaan bij de feiten. Vaak echt even stil staan daar heb ik op het moment niet zoveel tijd voor, maar dat is vast voor velen herkenbaar.
Waar halen we soms de tijd vandaar, want er zitten soms veel te weinig uren in een dag 😉.
Deze avond vond ik fijn, heftig, confronterend maar bovenal zeer waardevol.
