Afscheid Elmo

Voor de kerstvakantie nam Finn afscheid van Elmo.

Elmo is een hele fijne plek geweest voor Finn, maar ook voor ons als ouders. Ik ben heel blij dat wij de keuze hebben gemaakt om Finn naar de behandelgroep te laten gaan.

Elmo is een behandelgroep speciaal voor dove en slechthorende kinderen waar Finn 2x in de week naar toe ging van 9:00-15:00 uur. 

Finn begon daar als klein mannetje van net 2 jaar. 

Hij kon echt net lopen. Dat was voor ons een eis om te starten bij Elmo. Finn moest eerst kunnen lopen. 

En ja hoor daar ging hij de eerste dag naar Elmo. Huilen, huilen bij het weggaan. Ik roep altijd; “ korte pijn” dan is het het snelste over. Dat het snel over is zodra ik uit beeld was kopte, maar Finn heeft er altijd wel last van gehad als ik weg ging. Dit zal vast een moeder zoon ding zijn ofzo, want als papa of oma hem bracht was dit veel minder of niet. Leuk voor het moedergevoel 😉. Doordat ik altijd pedagogisch medewerker ben geweest ben ik altijd achter de zin blijven staan “hou het afscheid kort”. Ik weet dat het voor een kind zo helpend kan zijn, in plaats van dat hij eerst helemaal overstuur raakt en het vervolgens een half uur of langer duurt voor hij weer lekker in zijn vel zit. Zo ontstaat er de minste drama en kon Finn lekker gaan spelen zodra ik uit beeld was. 

En wat heeft Finn veel meegemaakt, geleerd en gedaan bij Elmo. 

Ook kreeg Finn logopedie op de groep en hoe hij daar is gegroeid dat is zo tof om dat zien. 

Zo mocht hij altijd even met de juf mee voor opdrachten en tests. 

Finn had daar nooit echt veel zin in. Bang om fouten te maken was hij wel een beetje. Nu nog wel maar veel minder. Finn kan snel blokkeren als er iets fout gaat, maar ook dat heeft hij geleerd dat een foutje maken niet erg is.

Ze hebben alles uit de kast gehaald om Finn toch uit te dagen. Van streng zijn tot beloning tot grapjes maken.

Zijn eerste testen waren dan ook niet echt super. Finn had er geen zin in. Nu 2 jaar verder scoort hij op alles gemiddeld. Wat zoal getest wordt is taalbegrip, taalproductie, woordontwikkeling, zinsontwikkeling ect. 

Op de socials heb ik een paar weken geleden een video gedeeld van zijn spraak in een jaar tijd.

Deze is ook terug te vinden onder video’s.

Zo vertelde de logopediste bij het eindgesprek dat Finn nu zelf de grapjes maakt.
Als de juf iets vraagt zegt hij “dat weet je toch wel”, met een lachend gezicht. Het leukste is nog wel als de juf het zelf fout zegt, wat heeft Finn dan een lol.

Na de kerstvakantie gaat Finn starten bij een andere logopedist, daar zal ik zelf in principe altijd bij zijn. Ik ben benieuwd hoe hij dat vindt. 

Op de groep heeft Finn ook heel erg genoten. Hij mocht echt zijn wie hij is. Zijn zelfvertrouwen is zo gegroeid. Hij durfde in het begin niet naar buiten, dan bleef hij altijd bij de juf staan. Doordat hij geen natuurlijk evenwicht heeft vond Finn dit heel spannend. 

En nu rent Finn rond, speelt samen en vindt het niet meer eng. Voetballen, ijsjes verkopen dat deed en doet hij erg graag en 1 van de laatste dagen zat hij zelfs op de loopfiets. wij waren heel trots, omdat hij dit thuis nog niet wilt. 

Hij heeft zoveel gedaan dat het teveel is om op te noemen. Nog wel een leuke is de gebarenjuf. 

De juf kwam op de groep en praatte niet, de kinderen wisten dat zij niet praatte maar gebaarde.  Wilde je iets dan moest je gebaren.

Finn vond het heel gek dat zij niet praatte maar alleen de gebaren deed, ook iets wat Finn niet graag deed. 

Finn keek altijd weg als de juf gebaarde, terwijl hij de gebaren wel kende. 

Thuis vertelde Finn hele verhalen over de gebarenjuf. Maar dat was op de groep niet te zien. 

De logopedist heeft hem ook vaak uitgedaagd tot gebaren en dan stond de gebarenjuf stiekem door de deur te kijken. Nu gebaard Finn veel meer dan dat hij heeft gedaan. Misschien ook omdat wij nu NGT leren i.p.v. NMG en thuis nu ook meer met NGT communiceren i.p.v. gesproken Nederlands. 

Dus stiekem heeft hij heel veel geleerd, maar gebaarde hij zelf nog niet terug.

De laatste weken zijn ze ook wat meer met zijn zelfredzaamheid bezig geweest. 

Thuis was daar niets van te merken tot vorige week dat ik hem niet wilde helpen met zijn jas dicht doen. Hij deed het ineens zelf en zei met een eigenwijs gezicht; ( misschien heb je al een beeld) “kijk mama, heb ik bij Elmo geleerd”. Ik moest toch wel een beetje lachen.

Wat een heerlijke momentjes.

Maar 1 ding is zeker we gaan het onwijs missen, maar het opent ook weer nieuwe deuren. 

De laatste dag heb ik Finn bewust gebracht en niet opgehaald dat deed Bennie. Iets met ik wil liever niet huilen, want afscheid nemen kan ik niet zo goed. 

Gelukkig nemen we niet helemaal afscheid, want bij de kleuterpraatjes wat 2x per jaar wordt georganiseerd zien we elkaar nog.

En dan nu gaat onze kleine grote man naar school. De jongste dat blijft altijd een dingetje. 

Maar ik merk al een aantal weken dat hij er aan toe is. Finn wilt een andere uitdaging en dat is een goed teken.

We stappen nu dan ook over bij Auris van een ambulante begeleider naar een ambulant dienstverlener. We hebben haar al mogen ontmoeten. In de eerste week gaat zij ook gelijk bij Finn op school kijken. 

School en ook Finn krijgen van de ambulante dienstverlener hulp waar nodig. De school is nog niet bekend met een doof kindje in de klas, maar daar hebben wij alle vertrouwen erin.